1900-იანი წლების დასაწყისში მორისი ალკოჰოლიზმით დაავადდა, რასაც ფსიქიკური გართულებები მოჰყვა. მთელს მონმარტრში ჩხუბისთავისა და ლოთის სახელი გაუვარდა. 1904 წელს დედის რჩევითა და გამხნევებით ხატვას შეუდგა. 1906 წლამდე, ვიდრე მამინაცვლის გვარს მიიღებდა, ნახატებს მორის ვალადონს აწერდა. მორისს არ მიუღია საფუძვლიანი სამხატვრო განათლება. ხატვის ზოგიერთი პრინციპი დედამ გააცნო, ამას გარდა აკვირდებოდა მონმარტრელი მხატვრების ტექნიკას. ხატავდა პეიზაჟებს, რომლებიც მოსწონდათ დამთვალიერებლებს, თუმცა კრიტიკოსებისთვის მისი ნამუშევრები შეუმჩნეველი რჩებოდა. მორისი მხოლოდ 1910-იანი წლებიდან შეამჩნიეს, ხოლო 1920-იანი წლებიდან მან საერთაშორისო აღიარება მოიპოვა.
1928 წელს უტრილო საფრანგეთის საპატიო ლეგიონის ორდენით დაჯილდოვდა. 52 წლის ასაკში რელიგიამ გაიტაცა. ამავე პერიოდში – 1935 წელს – იქორწინა ქვრივ ლუსი ვალორზე, რომელიც მისი საქმეების ენერგიული მწარმოებელიც გახდა.
გარდაიცვალა 1955 წელს, დაკრძალულია მონმარტრის სასაფლაოზე.
ჩემს საგამოფენო კედელს კვირის მანძილზე მხატვრის რამდენიმე პეიზაჟს დავუთმობ:
პირველი – ხედი ლეპერონისა და კუტელერის ქუჩებზე (1914 წ.).
*
ქარის წისქვილები უტრილოს არაერთ ნახატზეა. ერთი მათგანი – "სანუას წისქვილი" (1912 წ.).
*
"ჟონკიერის ქუჩა" (1909-1910 წწ.).
21 – 27 ნოემბერი.
Posts
3 comments:
სახლები რომ არა, სასწაულად მაგონებს ავლაბრის ერთერთ აღმართს :)
როგორი ტიპ/ი/ური მხატვრული ცხოვრება ჰქონია ისე.
მეც რაღაცნაირად აქაურობა გამახსენა :)
ჰო, რაღაც ისეთია :))
Post a Comment