პასიურობაზე

ბოლო დროს ბლოგზე თითქმის არ ვწერ. არ ვიცი, რა არის ამის მიზეზი – სამსახურიდან დაბრუნებულს არაფრის ხალისი რომ აღარ მაქვს, თუ გაზიარების უსურვილობა? ფაქტია, რაც დრო გადის, მეტად ვიკეტები და ნავსის გატეხვა მიჭირს. ცოტა ხნის წინ თითქოს ვძლიე პირველ კრიზისს (დავარქმევ სახელს), მაგრამ ისევ თავიდან... ტრადიციულ ორშაბათობებს არ ვარღვევ – ყოველთვის ვპოულობ განწყობის შესაფერ ნახატებს თუ უბრალოდ, საინტერესო მხატვრებს, მაგრამ ასეთი ბლოგი – "გამოფენიდან გამოფენამდე" არ მომწონს და მასევდიანებს.
აქ წერის სურვილისა და ჩვევის დასაბრუნებლად შევეცდები, ყოველდღე თუ არა, კვირაში რამდენჯერმე, თუნდაც მოკლედ მოვყვე დღის შთაბეჭდილებები, ისე, როგორც ეს პოსტი დავწერე – პატარა ამბავი ჩემს პასიურობაზე – ხმამაღლა ნაფიქრი.