* * *

ერთდროულად – სავსე და ცარიელი.
არა, ნაკლული ჭიქის ამბავს არ ვყვები. სავსე ემოციებით და დაცლილი – მათი გამოხატვის საშუალებებისგან. არც სიტყვები, არც ნაბიჯები, არც, არც. მხოლოდ კედლებია გარშემო.

ეს დღეებია, ჩემს ლექსებს ვკითხულობ – ისევ ვარჩევ. ძველი ფაილი ბოქლომჩამოკიდებულ კარს ჰგავს, ან ძველ სკივრს – რომ გახსნი (თუ თავს ახდი) და პეპლებივით აფარფატდებიან განცდილები. მერე ან ხელებს იქნევ, ან თვალებს ხუჭავ..
დავხუჭე.

ცხადდება სიზმრები? აღარ ვიცი.