ჰეი, მამათქვენოვიჩ!

საინტერესოა, რა გემო აქვს "გამარჯვებას" – "გზად და ხიდად აქტიურობას" რომ მოსდევს;
საინტერესოა, რას გრძნობს კომპეტენტური ადამიანი, რომელიც "აქტიურობის" დროს არის გზა და ხიდი;
საინტერესოა, რა იქნებოდა, როგორი იქნებოდა საქართველო, რომ არა "ყუფარაძის ზარის" მოლოდინი თუ გაჟღერება;
საინტერესოა, რას ფიქრობენ უკან ჩაცოცებული, უგზო და უხიდო ადამიანები, ანუ "არააქტივისტები";
რა ჯანდაბაა ეს გრძნობა, არაფრის შეცვლის ძალა რომ არ გაქვს. თუნდაც შენს ირგვლივ.

ყველა დროის ერთ–ერთი (ერთადერთი თუ არა) საუკეთესო ქართული ფილმი იხილეთ აქ
და გაიღიმეთ კედელზე თავმიხეთქებულებმა:
არაფერი არ იცვლება..

კოპზე(დ) ცივ ტილოს იდებენ :)


p.s. აქტიურობა ორგვარია – ჯანსაღი და არაჯანსაღი. უკანასკნელი ბრჭყალებში იწერება ;)