ხმები

შუადღის მერე ხმები არ ამომდის ყურებიდან – განწირული და გაბრაზებული და ტკივილიანი. თავიდან ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა. ნუ, ეს ფანჯრამდე ვიდრე მივაღწიე.
მერე..
ერთი ძაღლი – შავი, პატარა, მისი მეგობრის დამჭერს უყეფდა. ალბათ გაქცევა არც უფიქრია, შორიახლო დარბოდა. მერე არ ვიცი. ვერ გავუძელი და გავედი.
ერთხელ ვნახე სიუჟეტი, თუ როგორ კლავენ ამ ძაღლებს. ეს ხმები და ის კადრები დამდევს. და უმწეობის გრძნობა.
ახლა კი, შინ მოსულს, კატენის ბლოგზე იგივე თემა დამხვდა!
ამ ერთი დღისთვის მეტისმეტია..
> ნახეთ, იქნებ დაეხმაროთ