თარიღები

რამდენიმე დღის წინ, როცა თბილისში ერთი უბედური შემთხვევა მოხდა, ვფიქრობდი: იმ ორი ოჯახისთვის მომავალში ყოველთვის მძიმე იქნება ახალი წლის დადგომა-მეთქი. ჩვენს ცხოვრებაში მომხდარი კარგი თუ ცუდი ფაქტები, თავისთავად, თარიღებთან არის დაკავშირებული. ჩვენ გვიყვარდება რიცხვები, თვეები, სეზონები, ან პირიქით – სევდით ვხვდებით, იმის მიხედვით, თუ როგორი ინფორმაციით დავტვირთეთ წარსულში. ეს ამბები კი, უმეტესად, მხოლოდ ჩვენთვის ან ჩვენი უახლოესი წრისთვის არის გასაგები. წარსულის თარიღებს საერთო უჯრებში ვახარისხებთ, რომლებზეც წლებს ვაწერთ და მერე გვიყვარს, ან გვიხდება თქმა: "ეს იყო..." ხანდახან მხოლოდ წლები გვახსოვს, ხან კი უბრალოდ ვსაზღვრავთ – "ბავშვობაში", "ახალგაზრდობაში", რადგან ციფრები გვეკარგება. ჩვენ აღვნიშნავთ ჩვენს თარიღებს ღიად ან მდუმარედ, ვაძველებთ მათ ღვინოსავით, ან ვწმენდთ მეხსიერებიდან, როგორც სასკოლო დაფიდან – ამოხსნილ განტოლებას.
ყოველთვის მიჭირდა ისტორიული თარიღების დამახსოვრება, მიუხედავად იმისა, რომ ხშირად ციფრების რთულ კომბინაციებსაც ადვილად ვიმახსოვრებ. ალბათ, ინფორმაციის მნიშვნელობის გამო; ყოველთვის ვაწერ გადაღების თარიღს საოჯახო ალბომისთვის დაბეჭდილ ფოტოებს, ან დაწერისას – ლექსებს. კომპიუტერში ჩემი ფოტო თუ სხვა არქივებიც წლების მიხედვით არის დახარისხებული, მიუხედავად იმისა, რომ გარკვეულ შემთხვევებში ეს არც ისე მოსახერხებელია; და ეს თარიღები უმეტესად მხოლოდ ჩემთვის არის საინტერესო – ერთგვარი ორიენტირია, სხვებისთვის კი – ალბათ, აბსოლუტურად უმნიშვნელო.
ვფიქრობდი საოჯახო, საერო, რელიგიის, დარგების, თუნდაც რომელიმე დაწესებულების ან შენობის, ციფრებში ჩაშენებულ ისტორიებზე და წარმოვიდგინე: ჩვენ, ჩვენი ამბებიანად, ერთ უშველებელ, დედამიწის საერთო კალენდარზე ჭიკარტებით ვართ მიმაგრებულები. მის წინ მდგომი კი, როგორც ჭადრაკის დაფაზე, სვლებს აკეთებს: რა – სად, რა – დასავიწყებელი და ჩამოსახსნელი... ცუდად მიმაგრებული ჭიკარტები კი დაუხმარებლადაც ჩამოცვივდებიან.

ვიცი, რატომაც მომინდა ამაზე წერა. ჩემი იანვრის დასაწყისია ასეთი – მძიმე ციფრით.
თუმცა, ციფრები მხოლოდ ნიშნულებია, სახე(ლ)ები კი მოძრაობას განაგრძობენ – დროსა და სივრცეში – ვიდრე ჩვენ ვმოძრაობთ და ისინიც, ვისაც მათზე ვუამბობთ.