საღამოს სანელებლები

ცოტ-ცოტა ყველაფერზე წერა მომინდა. უფრო ზუსტად, იმ რამდენიმე თემაზე, რაც ამ საღამოს მიტრიალებს თავში და რისი გამოქვეყნებაც შესაძლებელია (უფრო პრივატულ ფიქრებს ჩემთვის ვიტოვებ :) ).
*
დღეს მეტროში ორი ქალი ვნახე, ჩემი ბებიის ასაკისები. იქნებ დებიც იყვნენ? ვინ იცის. კოპწია მოხუცები რომ არიან, რაღაცნაირად კარგი მოსაუბრეები, სანდომიანი ნაკვთებით; ცოტა შეშინებულები ახალი ინფორმაციით (აქ: მგზავრობის წესებს რომ შეეხებოდა), ცოტა აკანკალებულები (აქ: ესკალატორზე გადასვლისას), მადლიერები (დახმარებისას) და ერთმანეთზე ხელჩაჭიდებულები (როგორც ბავშვები).
ხანდახან ვფიქრობ, მე როგორი ვიქნები ამ ასაკში. ჩემთვის რთული წარმოსადგენია. საშიშიც. არ ვიცი, რისი უფრო მეშინია: ნაოჭების? მოგონებების? უფრო ძნელი ალბათ ეს უკანასკნელი იქნება – სავსე მახსოვრობის დისკი. ან თითქმის სავსე. როცა ყველაფერი ზურგსუკან არის; როცა ჩასაწერი ადგილიც მცირდება. რაღაც ამოსაშლელია, რაღაც – დასაკარგი (ამაზე ბუნებაც ზრუნავს ხოლმე)...
*
უკვე რამდენჯერ მომინდა, წაკითხულ წიგნებზე პატარა რევიუებს ვწერდე. თუნდაც მხოლოდ ჩემთვის, დიდი ხნის მერე წასაკითხად – თუ რა როგორ მივიღე. მახსოვს, როცა სკოლის ბიბლიოთეკიდან კლასგარეშე ლიტერატურა გამომქონდა, ბიბლიოთეკარი ასეთი ჩანაწერების გაკეთებას მთხოვდა. არ ვიცი, ეს ევალებოდა თუ მხოლოდ მე მთხოვდა. ვწერდი. ვაღიარებ, უხალისოდ – დავალებად აღვიქვამდი. ახლა კი ჩემი სურვილით მინდა, მაგრამ ჯერჯერობით მხოლოდ ვფიქრობ. სიმართლე ვთქვა, დროსაც ვერ ვპოულობ. ამასობაში ბევრი ემოცია გამინელდა.
*
ბოლო დროს, ნებით თუ უნებურად, ელექტრონული რიდერებისა და წიგნების დიდი პოპულარიზატორი გავხდი ( :) ). თავისთავად, რეაქციებსაც ვაკვირდები: ხშირად პესიმისტურს, შიშნარევს. მე, ალბათ, უფრო რეალისტური ბუნების გამო მიადვილდება სიახლეების მიღება. ტექნოლოგიური მიღწევები ყოველთვის მაღელვებდა. თუ მოწყობილობა (პირობითად) მისი მნიშვნელობისა და შესაძლებლობების გამო მომეწონა, ადვილად (და საზოგადოების აზრის გაცნობამდეც) ვდგები მის მხარეს.
კიდევ ერთი, რაც პირდაპირ თუ ირიბად, თემას უკავშირდება, ხეებია. მეფიქრება ამაზე, თან იმდენად, რომ პრინტერით ამობეჭდვისას ზედმეტი ქაღალდის გაფუჭებაც მენანება ხოლმე.
ვინმეს ეგონება, ნაბეჭდ წიგნს ზურგი სულ ვაქციე. ჩემი აზრი უფრო ვრცლად აქ დავწერე..
*
ჩემს ბლოგზე ხშირად ხვდებიან საძიებო სიტყვით "სტატუსები". ვფიქრობ, ასე დასათაურებული პოსტის გამო. მაგრამ საინტერესო ის არის, თუ რატომ ეძებენ სტატუსებს. ჰოდა, მეც დავგუგლე. აღმოჩნდა, რომ მოფრთიანფრაზო წინადადებების კოლექციები (ამ ზოგადი სათაურით) არაერთ საიტზე ინახება. მსურველებიც (ალბათ) აკოპირებენ მათ და სოციალურ ქსელებში საკუთარ სტატუსებად ასაღებენ.
როგორც ჩანს, სხვისი ემოციების მორგება ადვილი საქმეა (ან საქმეს აადვილებს).
*
პოსტში უმეტესად დროის მოტანილ ან მოსატან ამბებზე ვწერე. ამ საღამოს ფეისბუკზე – "ებლიტფოს" გვერდზე ვთქვი, თუ რას ნიშნავს ჩემთვის წიგნის კითხვა. ჩამონათვალიდან ერთ-ერთი დროის შეგრძნების დაკარგვა იყო. საამისოდ კიდევ ერთი საშუალება ვიცი: ძილი. პოსტის წერას რომ მოვრჩები, ქვეცნობიერის წასაკითხი დროც დადგება. მე მიყვარს ეს წიგნიც.