ურმული

აპრილი დადგა და ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ათვლა დაიწყო.
გუშინ, რომელიღაც საიტზე ამოვიკითხე: "წინ, დავით აღმაშენებლისკენ!" და გამეღიმა..
კომპასი გჭირდება, საზოგადოებავ :) და ზღვის შემჩნევა.

რატომ ხდება, რომ თვალები სულ უკან გვრჩება?!
რომ ჩვენ აი, ეს ეს ეს ეს გვყავდა.
რომ ჩვენ აი, ეს ეს ეს ეს გავაკეთეთ.
რომ "რაც კარგები ვართ, ქართველები ვართ!"
ის ადამიანები, რომლებიც გვყავდა, თავისი დროისთვის აკეთებდნენ მაქსიმუმს.
და რას აკეთებს თითოეული, "რაც კარგია" მოქალაქე უკეთესი ქვეყნის შესაქმნელად? თუმცა, პირველად ალბათ სხვა კითხვებს უნდა ვსვამდე: ვის რა მიაჩნია წინ გადადგმულ ნაბიჯად და სამშობლო ვისთვის სადამდეა გადაჭიმული – საკუთარ ზღურბლამდე, თუ უფრო შორს.
მხოლოდ (და ყოველთვის) ის მინდა, რომ ადამიანებს მოცემულობათა შეჯერება შეეძლოთ, ვიდრე დასკვნას გამოიტანენ.

...
ურემზე ვსხედვართ და მივჩაქჩაქებთ..
შიშველი ფეხისგულებით კენჭებზე ტყაპუნმა არ მოგვიწიოს.